Dwa lata temu wybrałam się na pierwszą edycję Dolnośląskiego Festiwalu Biegów Górskich (DFBG). No tak, bo przecież u nas na wsi to jeno jedna górecko z przewyższeniem 19 m. Ponieważ mało mi górek, to sobie wybrałam Bieg 7 Szczytów (B7S) -240km. Oczywiście, że wtedy nie byłam źle przygotowana –ja byłam w ogóle nieprzygotowana. To był fatalny pomysł, zupełna katastrofa. Do tego trasa źle oznaczona, błądzenie, kłopoty żołądkowo-jelitowe,….itd. Skończyłam w Pasterce.
Tym razem miało być inaczej, zupełnie inaczej. Przygotowania do Baikal Ice Marathon-u, podczas których uczciwie przeharowałam całą zimę, były mocnym fundamentem do dalszej pracy. W tym roku zero kontuzji, sporo wybiegań, aż trzy razy byłam w górach J Było dobrze. Kwestia żywienia i picia była przetestowana i przemyślana perfekcyjne –wszystko miało zagrać. No i….
Po krótce: wszystko przebiegało zgodnie z planem. Start z Lądka Zdroju dn.16.07.2015 g.18. Stoimy wszyscy na starcie - zawodnicy z B7S i Super Traila (ST). Znamy się wszyscy mniej lub więcej. Żartów i opowiastek nie ma końca. Czekamy na sygnał. Puf –wystrzelił, ruszamy. Ciepły wieczór, potem równie ciepła gwieździsta noc, a od rana w piątek piękna pogoda. Niebo jak u Arabów. Pamiętam żeby pić, dużo pić.
.JPG)
fot A. Skolimowski
Na każdym punkcie (aż do A8) widzę Grzegorza B i Jarka O. –nigdy, na żadnej imprezie ultra nie mogłam ich dogonić. Sama siebie zaskoczyłam tym faktem, że ich widuję na punktach, a więc kolejne śmigam pełna optymizmu. Jest mi dobrze i czuję się świetnie. Z kolei mój mąż Adam został gdzieś z tyłu. Jestem pewna, że mnie dogoni więc ruszam dalej.
Po drodze do punktu A2 doganiam moich kompanów -Maćków. Poznałam ich na 130km (druga nocka) na ŁUT2014. Przygarnęli mnie i wtedy rozwiały się złe myśli o niedźwiedziach czyhających na mnie w krzakach. Powspominaliśmy trochę dawne dzieje. Szliśmy, podbiegaliśmy i gadaliśmy –było bardzo wesoło. Kolejne punkty są zaliczane. Nad ranem nasza grupka się rozrywa i każdy tuptał w samotności swoim tempem.
Piątkowy poranek zaczyna się cieplutko, a to dopiero 5 rano. Korzystając z faktu, że jeszcze nie ma upału staram się biec. Niestety czas ucieka nieubłagalnie, a temperatura rośnie i rośnie. Wchodzę do naszych sąsiadów Czechów. Unoszący się żar z asfaltu widać jak na dłoni i wydaje się, że można go kroić nożem. Cisza, pustka, a z lokalnego sklepiku wychodzą pojedyncze osoby z naszej „bajki” z zimniutkimi napojami w puszkach. Chłopaki namawiają mnie, żebym też skorzystała, ale dla mnie postój może okazać się złym pomysłem. Przejść na drugą stronę ulicy, odkleić i zdjąć plecak, wydłubać kasę, pochować to wszystko o nie, nie, nie… Ja chcę do lasu, do cienia. Wreszcie skręt w lewo, jest upragniony las. A teraz to już sama nie wiem czego chcę. Może jednak powrotu na asfalt, bo w lesie powietrze stoi, nie ma czym oddychać, można powiesić siekierkę. Jest i asfalt. I tak od punktu do punktu. Jak jestem na asfalcie, marzę o lesie. Jak jestem w lesie, to chcę na asfalt –naprawdę kobiecie trudno dogodzić J.
Najbardziej utkwiło mi w pamięci przejście z A7 (112km Jamrozowa Polana) na A8 (130km Kudowa Zdrój). Upalny dzień daje się we znaki wszystkim. Wilgotność powietrza prawie 100% (takie info mam od lekarza imprezy DFBG). Tempo spada. Jak się potem okazuje - prawie wszystkim. Powtarzam sobie, że zostały tylko jakieś 3-4 godziny tego skwaru i będzie wieczór, a potem noc a wraz z nią chłodek. Ruszam. Tuż przede mną Jarek, ale tym razem znika mi szybko z horyzontu. Droga prowadzi przez rozpaloną łąkę, potem rozgrzany las, następnie kieruje przez środek miasteczka Duszniki. Znowu unoszący się żar nad asfaltem i kostką. Przejście przez park i deptak-ryneczek prawie mnie smaży. Ale jest miło. Na początku miasteczka, tuż przed wejściem do parku pan o lekko chwiejącym się kroku, z siatką butelek po piwie rzecze w spowolnionym tempie : „..OOOOoooooOOOOooooo paniusiuuuuuu, spóźniła się paniusia, wszyscy już dawno pobiegli tędy oooo…” -wskazując ręką w kierunku parku, potem lekko obok parku. Po drugiej stronie Dusznik jeszcze jeden pan o chwiejnym kroku, tym razem z butelką wina w dłoni mówi dokładnie to samo hihihi i dodaje : „…ale proszę się nie poddawać i gonić bandę!”. Potem wchodzimy w las, dalej - przez łąki. Doganiam Jarka, a nawet go mijam. I jest. Ostatnie podejście przed Kudową. Jest krótkie, ale dosyć strome. Czuję się bardzo dobrze – przynajmniej tak mi się wydaje. Mija mniej więcej połowa podejścia. Jarek wyprzedza mnie, a ja zawieszam wzrok na jego piętach i wlokę się za nim. Nie dopuszczam myśli, że słabnę i tracę niemalże przytomność. I wtedy to właśnie Jarek Oleksy (nr 1078) zauważa, że coś jest nie tak ze mną. Cofa się, łapie mnie mocno pod rękę i KAŻĘ usiąść. Co się stało? Zasłabłam, fioletowe usta, niedotlenienie…łapię powietrze jak ryba wyciągnięta z wody. Jarek mnie uratował przed stoczeniem się z tej maleńkiej, ale stromej górki. Gdyby nie on twarz obdarłabym sobie tak, że własny, osobisty mąż i dzieci nie poznałby mnie. Boje się, że i pies nie wpuścił by mnie do domu.
Jarek podaje mi moje leki i razem ruszamy do punktu A8 Kudowy Zdrój – WIELKIE DZIĘKUJĘ Jarku!!! Przebycie tego odcinka zajmuje mi 4h8min. Wiem, że nie jest dobrze i mam świadomość, iż nie mogę ryzykować swojego zdrowia kontynuując dalszą zabawę. Mam parę ważniejszych spraw w życiu niż zabawa w ultra. Rezygnuję. W Kudowie odpoczywam. Kopię w tyłek na „szczęście” przesympatyczną Małgosię poznaną na trasie, życząc jej powodzenia. Do punktu dociera i mój osobisty małżonek, który namawia mnie na dalszą wędrówkę już pod jego opieką. I jak to kobieta: zmieniam zdanie. Idę dalej.
No, ale nie mam kijów (a przydałyby się teraz). Upatrzyłam sobie na punkcie w Kudowie jednego chłopaka. Widzę, że jest szczęśliwy –ukończył właśnie Super Traila, kije nie są mu już potrzebne. Podchodzę i pytam czy może mi wypożyczyć swoje patyki. Mina bezcenna – po kilku sekundach zastanowienia zgadza się yuhuuu. Może jednak się uda. Marku –dziękuję za zaufanie i te Twoje super kijaszki. Ruszam.
Jednak po drodze znowu te fioletowe usta i słabość. Dostaję jakichś dziwnych skurczy w obu dłoniach. Palce wykręca mi tak, że nie jestem w stanie utrzymać kijów. Po prostu moje dłonie się mnie nie słuchają. One nie są moje! Adaś masuje je na przemian raz jedną raz drugą, ale palce wykrzywiają się nadal. Nie jestem w stanie nad nimi zapanować – totalny bezwład. Odpuszczam i siadam przy leśnej ścieżce. Pozostaje mi tylko cieszyć się, że mogę kibicować zawodnikom z KBL. To mi daje wiele radości. Po przebiegnięciu zawodników KBL, już emeryckim spacerkiem dochodzimy wyznaczoną trasą do Pasterki (punkt A9-145km)
Na miejscu dowiadujemy się, że na polance ok. 2,5 km przed punktem Doris zwiozła karetka pogotowia. Dorota zasłabła. Z tego miejsca zwieziono jeszcze dwóch chłopaków – też zasłabnięcia. W Pasterce kilku chłopaków czuje się nie najlepiej i też rezygnują z dalszej przygody. Kurczę, wystraszyłam się na dobre – potwierdzam w głowie swoją rezygnację. I to była dobra decyzja. Zaplanowałam wszystko, tak mi się wydawało. Nie wzięłam pod uwagę tylko jednego – temperatury w połączeniu z wilgotnością powietrza, jaka miała miejsce dnia 17 lipca 2015.
.JPG)
fot A.Skolimowski
I tak mogłabym jeszcze gadać i gadać. Jak to jest miło chociaż postać na starcie z Agatą Matejczuk, czy biec na trasie B7S choć przez chwilkę z Doris, albo jak nawet nie zdążyłam zagadać na zbiegu ze Śnieżnika postaci w błękitnych spodenkach, która śmignęła jak strzała (to była Iga 2 m-ce B7S)
Przed tymi, którzy zwyciężyli i tymi, którzy ukończyli uczciwie B7S rozwijam czerwony dywan i biję pokłony –pełen szacun!!! Jestem malutka jak stopa mrówki, cienka jak skórka na kaszance J. Ja po raz drugi zostałam „pasterką”. Taką prawdziwą z krwi i kości. Jeszcze nigdy nie byłam tak pewna swojej decyzji o zejściu z trasy jak po tej imprezie. I choć po raz drugi tutaj, pozostał nieukończony pełen dystans to satysfakcja ogromna. A w schronisku na Pasterce chyba jakiś abonament wykupię J.
Mój drugi udział w DFBG – bardzo się różnił od tego z 2013r. Kto chce się świetnie bawić, zmęczyć się do nieprzytomności, zobaczyć perfekcyjnie oznakowane trasy biegów, poznać fantastycznych ludzi, zobaczyć najlepszą obsługę wolontariuszy, gotowych pomagać z uśmiechem na twarzy zawodnikom, kibiców coraz śmielszych w kibicowaniu, chcesz naładować się endorfinami… -to musi przyjechać do Lądka na czwartą edycję DFBG 2016. Dziękuję organizatorom za wspaniałą imprezę, za żarcie na trasie B7S! Kucharze i kelnerzy spisali się na gwiazdkę Michelina. Opieka medyczna i GOPRowców –niezastąpiona.
Pozdrawiam
Kaśka –„pasterka”
Wyniki oraz trasę biegu 7 szczytów znajdziecie na stronie DFBG;
